| Şiir | Şiir no:99 |
| Şair | Şiirler |
| Albüm | albüm girilmemiş |
| Okunma | 426 views okunmuş |
Şiir no:99
Kara gözlerini değişmem bu cihana
Bu ayrılık neden bahane
Bizi sevmeyenler girdi kafana
Sen, ölmeden beni koydun kefene
Zalım yar seni neyleyim
Ataşım yanıyor dumanım tütmez
Hayalin gözümden gitmez
Bin ilaç bile fayda etmez
Bu ayrılığın acısı mezarda da bitmez
Zalım yar seni neyleyim
Çağlaya çağlaya akan
Masum masum bakan
Beni can evimden yakan
Miskler gibi kokan
Zalım yar seni neyleyim
Garip gönlüm pare pare
Sen açtın içime öldürücü yare
Ne olur bir kez ara
Dünya ahret yaktın beni nara
Zalım yar seni neyleyim
İçim yanıyor gözlerim dolu dolu
Sen idin gönlümün gülü
Gel gör ne oldu Mehmet’in halı
Mezara döndü yolu
Zalım yar seni neyleyim
Sen bir çiçek, ben bir arı
Sen idin gönlümün yari
Dünya ahret gözümün nuru
Yaktı beni aşkın narı
Zalım yar seni neyleyim
Şu garip gönlüm yine duman duman
Gel kardeş hallerim yaman
Ağlama anam geçti zaman
Zalım yar sende hiç yok mu iman
Kış oldu baharım yazım
Görmez oldu seni o gören gözüm
Zehir oldu verdiğin bir salkım üzüm
Dilerim Mevla’dan gülmesin yüzün
Zalım yar seni neyleyim
Şu dünyada yıkıldı pazarım
Sana düştü nazarım
Gurbet ellerde kalmasın mezarım
Kader seni ezik ezik ezerim
Zalım yar seni neyleyim.
Bir ataş düştü özüme
Uykular girmez oldu gözüme
Zehir mi kattın verdiğin üzüme
Şimdi bakmaz oldu yüzüme
Zalım yar seni neyleyim
Kırıldı kanadım gayri uçamam
Ölüm ilahi bir emir kaçamam
Gizli sırlarını yad ellere açamam
Dünya ahret senden geçemem
Zalım yar seni neyleyim
Bak beyaz oldu saçım sakalım
Alev alev yanıyor içim
Bilemedim neydi suçum
Ahrete yöneldi göçüm
Zalım yar seni neyleyim
(Bu şiirin yazılma tarihi:1967)
Loading...